Σάββατο 14 Μαρτίου 2015

Ξαναδιαβάζοντας τις Δοκιμές του ΣΕΦΕΡΗ


 ...η ποίηση δε γίνεται με αισθήματα ούτε με ιδέες. Γίνεται με λέξεις...Η λέξη, το υλικό αυτό του ποιητικού λόγου ,είναι ένας καρπός που ωριμάζει μέσα στον ποιητή και που αποσπάται από τη ψυχή του,αφού απορροφήσει και αίσθημα και σκέψη.Το αίσθημα και τη σκέψη ενός ανθρώπου,αυτού του ανθρώπου.Γύρω από τη λέξη την κοινή, τη χιλιοειπωμένη, που μεταχειρίζεται ένας ποιητής ,υπάρχει πάντα ένα ιδιαίτερο συναισθηματικό στεφάνι. Αυτό είναι το βάρος της... Από τη στιγμή που θα παραδεχτούμε πως ένας άνθρωπος είναι ποιητής, παραδεχόμαστε αμέσως, σε όποια ιδιοσυγκρασία κι αν ανήκει,πως οι λέξεις του είναι τα καράβια του. Κάνουν πολύ μακρινά ταξίδια. Και γυρίζουν,όταν είναι τυχερός, φορτωμένα με τα πλούσια κρύσταλλα, που εκεί κάπου, πέρα από τις Ηράκλειες Στήλες της συνείδησής του, μια ζωή παλιά και μυστική σχημάτισε σαν υποχθόνιο νερό....
Τέτοιες είναι οι λέξεις που μας προσφέρουν τα ποιήματα, και γι΄αυτό έχουν το φυσικό να προχωρούν τόσο πολύ μέσα βαθιά μας. Πολλές φορές αντικρίζουμε πρώτη φορά ένα ποίημα. Μας φαίνεται σκοτεινό ή αλλόκοτο. Το νόημά του μας ξεφεύγει. Γυρίζουμε τη σελίδα ή κλείνουμε το βιβλίο. Ωστόσο, ξαφνικά, εκεί που κατεβαίνουμε μια σκάλα ή στρίβουμε το δρόμο του σπιτιού μας, δυο-τρεις λέξεις, μια φράση, ένας στίχος γυρίζει μέσα στο μυαλό μας και δεν εννοεί να τ΄αφήσει. Το ποίημα ''έπιασε''. Είναι σαν τους φτερωτούς σπόρους ορισμένων δέντρων που ταξιδεύουν σε μακρινά χώματα. Από τις λέξεις αυτές το ποίημα θα ξαναβλαστήσει σιγά σιγά μέσα μας, ποιος ξέρει πότε. Το δέντρο θα ξαναγίνει, και τότε θα το καταλάβουμε...
                                                                                                   ΔΟΚΙΜΕΣ Α΄σελ. 187-190
 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου