Θάλαμος καταδικασμένων (Κενών κενά)

Θάλαμος καταδικασμένων (Κενών κενά)

Την μοναξιά μου την φοβήθηκα
φοβήθηκα το μέλλον, πολυ και
τους ανθρώπους που μου δειξαν το κενό τους κοίταζα στα μάτια.

Με τρόμαξε πολύ
κι αυτός ο κήπος με τ' αγκάθια,
σκιάχτηκα απ' τα ρόδα τ' άγρια
 κι ούτε τα μύρισα ξανά, μα
τους εκείνους, που με τρύπησαν βαθιά, τους φίλησα το χέρι

Λευκό περιστέρι χτυπάει στους τοίχους τους τέσσερεις,
Θε μου!

Μίσησα το σκότος των ψυχών τους μα τους ίδιους τους αγκάλιασα σφικτά.
Νανούρισμα τους έπαιξα στο πιάνο κι έκλαιγαν τα πλήκτρα-
σαν να το 'ξεραν!

Κοίτα να δεις, αδερφέ μου!

Τους περιθάλπεις κι είτε σε κολλούν, είτε σε πουλούν..

Κι εγώ δεν θέλω ευχαριστίες και επευφημίες.

Μονάχα ένα λουλούδι στο μαξιλάρι να αφήσεις
φεύγοντας..

Ανεμοκύκλιστος