Τετάρτη 4 Νοεμβρίου 2015

Το μονοπάτι το δικό σου, λαβύρινθος

Το μονοπάτι το δικό σου ,λαβύρινθος μετ ' εμποδίων...
 Ευτυχία , στεναχώρια , ηδονή... Όλα μαζί στο καζάνι του έρωτα, αυτού του δυνάστη , που εξουσιάζει τόσο βάναυσα την ύπαρξή μου... που μετουσιώνει κάθε μου σκίρτημα... Η μορφή σου -αυτή η γλυκιά μορφή - είναι οδηγός στις σκέψεις μου... Με ελέγχεις και μόνο που υπάρχεις... Με υπνωτίζεις ακόμη κι όταν δεν κοιμάσαι... Με τρέφεις με έρωτα ακόμη κι όταν είσαι νηστικός...μου δείχνεις αγάπη ακόμη κι όταν έχεις στερέψει... Κυριεύεις όλο μου το "είναι" κι όλο μου το "μη είναι"... Όλη την ύπαρξη και την ανυπαρξία μου... Όλα τα "θέλω"  και τα "θέλω πολύ" ... Το πρέπει δεν υπάρχει πια στο λεξιλόγιο μου από τότε που σε γνώρισα..πέταξε σε τόπους μακρινούς με συμπορευτή τη λογική μου... Ποιά λογική έχει λόγο σε αυτό που ζω ; μήτε ο λογος έχει λόγο. Τα λόγια σκύβουν δεσπωτικά στην επιβλητική σου παρουσία και κραυγάζουνε τα μάτια...αυτοί οι θεοί που πετάνε φλόγες στη θωριά σου... Που πυρπολούν πολιτείες ολόκληρες σαν λες πως τα λατρεύεις...κι η καρδιά μου ; αυτή η υποταγμένη δούλα σε σένα τον αφέντη της; τι να κάνει; να επαναστατήσει δεν μπορεί... Ξέρει οτι θα πεθάνει-βέβαιος θάνατος. Θα αποδεχθεί μοιρολατρικά τη τύχη της και θα αφεθεί στις διαταγές του αφέντη έρωτα... Του δικού σου έρωτα δυνάστη...μια συμβουλή για το τέλος: θυμήσου πως κι οι δούλοι είναι άνθρωποι και θέλουν λεφτεριά κι αγάπη... Χρειάζομαι την αγάπη σου. Κι είμαι ήδη σκλάβα σου.
ΑΡΙΑΓΝΗ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου