ποτέ μου δεν κατάλαβα τι είναι πιο τρομακτικό

Ποτέ μου δεν κατάλαβα τι είναι πιο τρομακτικό:

να μπορείς να ακούς τις καρδιές των άλλων ή
να μπορείς να ακούσεις τη δική σου καρδιά;

Έζησα και ζω ακόμα μ΄αυτό, περιμένοντας ένα χτύπο από μια  οποιαδήποτε καρδιά,
ακόμα και την δική μου,
να με κάνει να νιώσω κάτι το τόσο ''μισό''
μέσα σε αυτό το κλάσμα του δευτερολέπτου,
που θα με ανάγκαζε έπειτα να απασχοληθώ με την ολοκλήρωσή του.
Αυτό βέβαια είναι και το κίνητρο.
Το ''μισό''.
Δεν θα υπήρχε συγγραφή αν η φύση μας δεν μας επέβαλε
να εκφράζουμε τα μισά από αυτά που νιώθουμε.
Όχι, δεν μας θεωρώ ανίκανους.
Μας θεωρώ απλά δέσμιους του ενστίκτου μας να μην
πληγωθούμε και αυτό πρέπει να αποβληθεί.
Κάπως , κάπου, κάποτε είχα διαβάσει ένα ''Σ΄ΑΓΑΠΩ''
γραμμένο στην

σκόνη, στο πίσω τζάμι ενός αυτοκινήτου...
Ένα  ''Σ΄ΑΓΑΠΩ'' στην σκόνη...;

Πες τώρα όλα όσα νιώθεις και όλα όσα δεν μπορείς να πεις.

 Ο Ανεμοκύκλιστος