Δευτέρα 29 Φεβρουαρίου 2016

Μίλα ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ


Π
ς κάτι, τιδήποτε.
Μόνο μ στέκεις σν τσάλινη πουσία.
Διάλεξε στω κάποια λέξη,
πο
ν σ δένει πι σφιχτ
μ
τν οριστία.
Πές:«δικα»,
«δέντρο»,
«γυμνό».
                                                                           Πές:
«θ δομε»,
«
στάθμητο»,
«βάρος».

πάρχουν τόσες λέξεις πο νειρεύονται
μι
σύντομη, δετη, ζω μ τ φωνή σου.
Μίλα.

χουμε τόση θάλασσα μπροστά μας.
κε πο τελειώνουμε μες
ρχίζει θάλασσα.
Πς κάτι.
Πς «κμα», πο δν στέκεται.
Πς «βάρκα», πο βουλιάζει
ν τν παραφορτώσεις μ προθέσεις.
Πς «στιγμή»,
πο
φωνάζει βοήθεια τι πνίγεται,
μ
ν τ σζεις,
π
ς
«δ
ν κουσα».


Μίλα.
Ο λέξεις χουν χθρες μεταξύ τους,
χουν τος νταγωνισμούς:
ν κάποια π᾿ ατς σ αχμαλωτίσει,
σ
᾿ λευθερώνει λλη.
Τράβα μία λέξη π᾿ τ νύχτα
στ
ν τύχη.
λόκληρη νύχτα στν τύχη.
Μ λς «λόκληρη»,
π
ς «λάχιστη»,
πο
σ᾿ φήνει ν φύγεις.
λάχιστη
α
σθηση,
λύπη
λόκληρη
δική μου.
λόκληρη νύχτα.

Μίλα.

Πς «στέρι», πο σβήνει.
Δν λιγοστεύει σιωπ μ μι λέξη.
Πς «πέτρα»,
πο
εναι σπαστη λέξη.
τσι, σα σα,
ν
βάλω ναν τίτλο
σ
᾿ ατ τ βόλτα τν παραθαλάσσια.


Κική Δημουλά,  Η περιφραστική πέτρα.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου