Κυριακή 21 Αυγούστου 2016

αγαπητέ Θεέ, ΕΡΙΚ ΕΜΑΝΟΥΕΛ ΣΜΙΤ

              


''Με λένε Όσκαρ, είμαι δέκα χρονών, έχω βάλει φωτιά στη γάτα, στο σκύλο, στο σπίτι (αν δεν κάνω λάθος έχω ψήσει και τα χρυσόψαρα), κι αυτή είναι η πρώτη φορά που σου γράφω, γιατί μέχρι σήμερα, λόγω του σχολείου, δεν είχα χρόνο.
Σου το λέω ευθύς εξαρχής: σιχαίνομαι να γράφω. Για να γράψω, πρέπει πραγματικά να είμαι αναγκασμένος να το κάνω· γιατί το γράψιμο είναι γιρλάντα και στολίδι και μεταξωτή κορδέλα. Τι άλλο είναι το γράψιμο από ένα ωραιοποιημένο ψέμα; Το γράψιμο είναι για τους μεγάλους.''
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου



Το βιβλίο είναι μία νουβέλα που απαρτίζεται από γράμματα 
Αποστολέας: ο Όσκαρ, 10 χρονών. Πάσχει από λευχαιμία.
Παραλήπτης: ο Θεός.
Διεύθυνση: άγνωστη.
Ταχυδρομικός Κώδικας: ζωντάνια, γενναιοδωρία, αγάπη, θάρρος, αισιοδοξία
Ταχυδρόμος:η  Θεία Ρόουζ που τον βοηθά να ζήσει τη ζωή του μέσα σε λίγες ημέρες.
Έξοδα αποστολής: Οι γονείς του αν και  δειλοί, τυλίγουν την αμηχανία τους σε πανάκριβα δώρα.

Παιδί, έφηβος, ερωτευμένος, παντρεμένος, μεσήλικας, ώριμος, γέρος 100 χρονών,μας χαρίζει ένα μάθημα φιλοσοφίας  γιατί η ζωή είναι δάνειο και εγγυητής είναι ο φόβος του θανάτου...



Σάββατο 20 Αυγούστου 2016

Ο επίμονος κηπουρός

Το μυθιστόρημα του ΤΖΟΝ ΛΕ ΚΑΡΡΕ διαδραματίζεται στην Κένυα.
Στο όνομα μιας αδικοχαμένης αγάπης , ο διπλωμάτης σύζυγος αποφασίζει να βρει τους ενόχους της δυναμικής ακτιβίστριας γυναίκας του.
Οι φαρμακευτικές εταιρείες χρησιμοποιούν τους λαούς της Αφρικής για πειραματόζωα σε νέα φάρμακά τους. Χωρίς εμπεριστατωμένες μελέτες, εντομοκτόνα στον κήπο του διπλωμάτη και εμβόλια στα παιδιά έχουν τις ίδιες
δραστικές ουσίες. Η Τέσα ψάχνοντας , αγγίζει απαγορευμένα πεδία...
Έχει μαζέψει στοιχεία για να καταγγείλει τη στυγνή εκμετάλλευση του Τρίτου Κόσμου από την ''πολιτισμένη'' Δύση.



Ο Επίμονος Κηπουρός είναι η βαθιά συγκινητική ιστορία ενός άντρα που εξυψώνεται μέσα από μια δολοφονία,για να ανακαλύψει πολλαπλές δολοφονίες και 
να ξαναοριοθετήσει την έννοια ''πολιτισμένος'' / ''εξελιγμένος''/''αναπτυγμένος''.

Τρίτη 16 Αυγούστου 2016

Ο ΕΡΩΤΑΣ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΧΟΛΕΡΑΣ

Το χρονικό μιας μακρόχρονης και υπομονετικής αναμονής, ενός πόθου που δεν σβήνει με τον καιρό μα δυναμώνει και ξεπερνά όλα τα εμπόδια. Με σκηνικό ένα μικρό λιμάνι της Καραϊβικής, η ιστορία του Φλορεντίνο Αρίσα, που περιμένει περισσότερο από πενήντα χρόνια για να εξομολογηθεί τον αιώνιο έρωτα του στην όμορφη Φερμίνα Δάσα, παντρεμένη εδώ και πολλά χρόνια με το γιατρό Χουβενάλ Ουρμπίνο....
                                                                     
 Η γιαγιά Φερμίνα στα 72 της  θα γίνει δική του μέσα στο δικό του ποταμόπλοιο κάνοντας το ερωτικό τους αντάμωμα μοναδικό, ουσιαστικό, γηραλέο, μοιραίο...
δηλώνοντας ότι η ζωή δεν έχει όρια όχι ο θάνατος!

Κυριακή 14 Αυγούστου 2016

"ΔΟΥΝΑΙ ΚΑΙ ΛΑΒΕΙΝ"




Πήραμε ένα απ’ τα στενάκια που οδηγούν στο κάστρο και τυχαία φτάσαμε ακριβώς μπροστά στην Παλιά Μουσική (Τζαμί Χαλήλ Μπέη). Μάθαμε την ιστορία του κτιρίου από έναν ηλικιωμένο, που με ζήλο μας ταξίδεψε στον 16ο αιώνα και πήραμε τις θέσεις μας στον προαύλιο χώρο. Παρασκευή, 11 Αυγούστου 2016. Ο φιλόλογος Δημήτρης Παπαράλλης στεκόταν όρθιος περιμένοντας τα οικεία του πρόσωπα. «Έστησαν στο χώρο σαράντα καθίσματα», μας είπε, «πρόσθεσαν ακόμα τριάντα» και κοιτάζοντας την αυξανόμενη ροή του κόσμου, «τους ευχαριστούμε» μονολόγησε και πήρε τη θέση του για να ξεκινήσει την προσωπική του κατάδυση στο έργο του ποιητή Γιώργου Σεφέρη, του «χορηγού αισιοδοξίας» στο φετινό, 59ο Φεστιβάλ Φιλίππων.

Κάνοντας μία αναφορά στο φεγγάρι που έβλεπε απέναντί του, στάθηκε στη σχέση του ποιητή με τα αστέρια και έπειτα: «Ήμουν έφηβος ακόμα όταν με πήρε από το χέρι και μου έδειξε τον κόσμο και τον κόσμο του», εξομολογήθηκε, αναφερόμενος στη «γνωριμία» του με τον ποιητή. Αριστερά του, η φιλόλογος Χάρις Χριστοφορίδου που παρουσίασε το έργο του Παπαράλλη και δεξιά του η ηθοποιός Εύα Οικονόμου-Βαμβακά συμπλήρωνε την ομιλία του απαγγέλλοντας στίχους από ποιήματα του Σεφέρη.

«Ο ποιητής πορεύεται στο σκοτάδι. Πρέπει να αφήσεις πίσω όσα γνώρισες για να μπορέσεις να ελευθερωθείς από αυτά» και
«Ο ποιητής πρέπει να διαβάζει το ποίημά του φωναχτά, να εντοπίζει ελλείψεις… το περισσότερο υλικό σου, ψάξε στον ίδιο τόπο να το βρεις», σημείωσε κάποιους από τους κανόνες της ποίησης.

Συνέχισε μιλώντας για τις αναφορές του Σεφέρη στο ζωικό και φυτικό βασίλειο λέγοντας ότι παραπέμπει σε παγανιστή που βρίσκει έναν ένθεο τόνο μέσα στα πλάσματα της φύσης, συμπληρώνοντας ότι μπορεί να θεωρηθεί υπερβολικός, αλλά θα πάρει το ρίσκο...«Η αγάπη ανήκει σε όλα τα πλάσματα, κάτι που φανερώνεται στη ματιά τους, τη στιγμή που αντικρίζουν το θάνατο» και «πῶς σταματοῦν ξαφνικὰ κι ὅλα μαζὶ τὰ τζιτζίκια» κάποιες από τις αναφορές του στο θάνατο. Αφού υπογραμμίστηκε η εναλλαγή θανάτου και έρωτα, ο συγγραφέας μίλησε αρκετά για την αγάπη και τον ρόλο της στο έργο του Σεφέρη, λέγοντας ότι ενώ κάποιες έννοιες υποδηλώνονται και με τη χρήση άλλων λέξεων, όπως π.χ. η κακία μέσα από το στίχο: «ἡ καρδιὰ τοῦ Σκορπιοῦ», η έννοια της αγάπης δίνεται αυτούσια με την ίδια τη λέξη, γιατί «η αγάπη αφομοιώνει όλες τις αισθητοποιημένες έννοιές της». Κλείνοντας τον κύκλο της αγάπης, έκανε μία αναφορά στον Απ. Παύλο και στους στίχους του από τον Ύμνο της αγάπης, «η αγάπη οὐ περπερεύεται, οὐ φυσιοῦται…», παραλληλίζοντας τα δύο έργα.


«Λυποῦμαι γιατί ἂφησα νά περάσει ἕνα πλατύ ποτάμι μέσα ἀπό τά δάχτυλά μου χωρίς νά πιῶ οὔτε μία στάλα. Τώρα βυθίζομαι στήν πέτρα», λέει ο Σεφέρης αλλά εδώ για πρώτη φορά ο Παπαράλλης σημειώνει τη μη ταύτισή του με τον ποιητή, γιατί νιώθει ότι γνωρίζοντας από μικρός το έργο του και απολαμβάνοντας τα οφέλη που αποκόμισε (λαβείν), δεν άφησε το ποτάμι να χαθεί, αλλά ότι το απήλαυσε και γι' αυτό αποδίδει ως ελάχιστο φόρο τιμής στον ποιητή αυτήν τη δουλειά του (δούναι). «Η συνάντησή μου με τον ποιητή παραμένει μοιραία», η φράση που έκλεισε την ομιλία του που βασίστηκε στο βιβλίο του: Ο έρωτας και ο θάνατος στην ποίηση του Γιώργου Σεφέρη (Στροφή, Μυθιστόρημα, Κίχλη).



Υ.Γ. Αν σε βγάλει ποτέ ο δρόμος σου στην πόλη της Καβάλας, φρόντισε να ανακαλύψεις τα στενά της Παναγίας και ποιος ξέρει, ίσως να έχεις την τύχη να κλέψεις λίγη απ΄ τη μαγεία κάποιου ποιητή.


Σάββατο 6 Αυγούστου 2016

Κ. ΠΕΡΟΥΛΗΣ , Αυτόματα


Τα δέκα διηγήματα αυτού του βιβλίου, προβάλλουν τον αυτοματισμό και την επαναληπτικότητα της εργασίας. Ένας εντατικός εσωτερικός ρυθμός διέπει την κίνηση του σώματος και του νου, και αποτυπώνεται στη γλώσσα των αφηγητών. 
 Ένας τεχνίτης συγκολλητής, ένας μεγαλοαγρότης, μία ηθοποιός, ένας εισαγωγέας κινέζικων ψευτοαντικειμένων και παράλληλα παίχτης του χρηματιστηρίου, ένας άστεγος, ένας εργολάβος , ένας ναυτικός, δύο δικηγόροι, πολλοί ομοφυλόφιλοι και ένας που καταλήγει στο «Λοιμωδών»  καταθέτουν αυτόματα την καθημερινότητά τους μήπως και΄΄ ξεκουράσουν'' τη μονότονη μοναξιά τους.
«Τι προσδιορίζει έναν άνθρωπο; Σε κάποιες κοινωνίες, τον ρωτούν αν είναι παντρεμένος, αν έχει παιδιά· στις δικές μας κοινωνίες, αναρωτιόμαστε πρώτα για το επάγγελμά του. Η θέση του στη διαδικασία της παραγωγής, και όχι η ιδιότητά του ως αναπαραγωγού, είναι αυτή που προσδιορίζει πρώτα απ’ όλα τον δυτικό άνθρωπο».
Μισέλ Ουελμπέκ, Ο χάρτης και η επικράτεια


 Ο άνθρωπος ΤΕΛΙΚΑ  είναι το επάγγελμά του;
Η ΕΡΓΑΣΙΑ μας παγιδεύει ή μας εκτονώνει;

Πέμπτη 4 Αυγούστου 2016

Ο ΠΑΙΚΤΗΣ 

ΦΙΟΝΤΌΡ ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΦΣΚΙ 

  " Αφού εμένα τον ίδιο με κυριαρχούσε πλήρως η λαχτάρα να κερδίσω, όλη η λαιμαργία και η άπληστη πλεονεξία, αν θέλετε να το πω έτσι, ήταν κάπως φυσική και οικεία σ'εμένα από τη στιγμή που μπήκα στη σάλα." 
     
    Ο Αλεξέι Ιβάνοβιτς είναι ένας... παίκτης. Εθισμένος στη ρουλέτα, χωρίς ορισμένες φορές να μπορεί να παραδεχτεί το πάθος του, δε διστάζει να τολμήσει, να ρισκάρει μέχρι να κερδίσει. 
    Γύρω από αυτόν περιβάλλονται ο «στρατηγός», στον οποίο εργάζεται ως παιδαγωγός των παιδιών του, η Μαμζέλ Μπλανς, αρραβωνιαστικιά του στρατηγού, ο Γάλλος Ντε Γκριέ, ο Άγγλος κ. Άσλεϊ, και η Πολίνα Αλεξάντροβνα, προγονή του στρατηγού και ο μεγάλος έρωτας του Αλεξέι. Όλοι αυτοί οι ήρωες συνδέονται, περιμένοντας μία πλούσια άρρωστη συγγενή του στρατηγού να πεθάνει, καθώς αποτελεί τον μοναδικό της κληρονόμο, ο καθένας για του δικούς του λόγους. Τα σχέδια τους θα ανατραπούν όταν η γιαγιά..... εμφανιστεί ξαφνικά μπροστά τους. Οι εξελίξεις θα είναι απροσδόκητες για όλους τους ήρωες.  
  Ένα βιβλίο στο οποίο διακρίνονται όχι μόνο ο επιφανειακός, αλλά και ο πραγματικός κόσμος των χαρτοπαικτών (ίσως και κατά συνέπεια των ανθρώπων που θεωρούνται η «αφρόκρεμα»), o οποίος χαρακτηρίζεται "πρόστυχος" από τον Αλεξέι. Τα πάθη, ο έρωτας και τα συμφέροντα ασκούν έντονη επιρροή όχι μόνο στη συμπεριφορά αλλά και στις πεποιθήσεις των ανθρώπων, σε μία εποχή όπου οι «εθνικές διαφορές» είναι εμφανείς.  

ΣΑΡΙΚΑ ΜΑΡΙΑ