Αλλά πώς γίνεται να προτιμάει κανείς το τίποτα από τον πόνο;
Σου είπα ήδη ότι δεν σε χρειάζομαι. Αλλά θα σε μεγαλώσω, είτε σ’ αρέσει, είτε όχι. Θα σου επιβάλλω την ίδια υπεροψία που επιβλήθηκε και σ’ εμένα, στους γονείς μου, στους παππούδες μου, στους παππούδες των παππούδων μου· μέχρι το πρώτο ανθρώπινο πλάσμα που γεννήθηκε από ανθρώπινο πλάσμα, είτε του άρεσε, είτε όχι. Ίσως αν του ή της ζητούσαν να επιλέξει, να φοβόταν και να έλεγε «Όχι, δεν θέλω να γεννηθώ». Μα κανείς δεν ζήτησε τη γνώμη του και έτσι γεννήθηκε και έζησε και πέθανε, αφού έφερε στον κόσμο ένα ακόμα ανθρώπινο πλάσμα από το οποίο δεν ζήτησε να επιλέξει, και αυτό με τη σειρά του έκανε το ίδιο, επί εκατομμύρια χρόνια μέχρι εμάς, και κάθε φορά ήταν η ίδια υπεροψία, χωρίς την οποία δεν θα υπήρχαμε. Κουράγιο, μικρό μου. Νομίζεις ότι ο σπόρος ενός δέντρου δεν χρειάζεται κουράγιο, όταν τρυπάει τη γη και φυτρώνει; Αρκεί μια ριπή του ανέμου για να τον ξεριζώσει, το ποδαράκι ενός ποντικού για να τον τσακίσει. Κι όμως, φυτρώνει και αντιστέκεται και μεγαλώνει ρίχνοντας κι άλλους σπόρους. Και γίνεται ένα δάσος. Αν μια μέρα φωνάξεις «Γιατί με έφερες στον κόσμο, γιατί;», θα σου απαντήσω: «Έκανα αυτό που κάνουν και έκαναν τα δέντρα για εκατομμύρια εκατομμυρίων χρόνων πριν από μένα, και πίστευα ότι έκανα καλά».
Ένας σπαρακτικός μονόλογος μιας μάνας που αγαπά υπερβολικά (ή μήπως τελικά μισεί;) το έμβρυο που φέρει στην κοιλιά της.
ΚΑΛΑϊΤΖΙΔΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ, Β1 Διαβάζοντας ένα βιβλίο για τη φιλοσοφία...μου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου